Nummers die openen met een besmettelijk gitaar-riff, daar houden we van! En Marbled Eye flikt het. De wat monotone, sombere zang wordt in dit post-punky liedje steeds weer afgewisseld met genoemde fraaie gitaarriedel, terwijl een hakkend ritme fijn doorploegt op de achtergrond. Wel opletten, want na een kleine twee minuten is het alweer voorbij. Jammer, want hier had ‘op zijn Velvet Undergrounds’ best wat langer op doorgeborduurd en gesoleerd mogen worden. Gelukkig biedt de repeat knop uitkomst. ■
