Altstadt Eindhoven, 19 April 2025: Mich (zeg: Mig) stond in de zaal zoals ze klinken: beheerst, hoekig, en een tikje afstandelijk. De set was een doordachte doorsnede van hun vier langspelers, aangevuld met losse singles. Korte nummers, helder gespeeld, melodieus en gestileerd. Maar het duurde even voordat er iets begon te gloeien. De opbouw was traag, het geluid aan de vlakke kant. Goedbedoelde melancholie zonder veel frictie. Na een minuut of twintig kwam er wat losser spel: de toetsenist ging stuiteren, de bassist oogde alsof hij het publiek in wilde springen, en plotseling werd er voorzichtig gedanst. Zelfs een meeklapmoment haalde het – tot lichte ergernis van cynici – maar het werkte wel. Het samenspel tussen de gitaristen was een van de sterkste punten: subtiel, strak, zonder overdaad. Toch bleef er iets gekunstelds hangen. Alsof de band zich net niet helemaal durfde over te geven aan de avond. Gecontroleerde distantie met glimpjes vuur. Showerhead Replacement – hun beste nummer als je het mij vraagt – stond niet op de setlist. Dat voelde toch als een gemiste kans, in een optreden dat smeekte om net dat beetje extra. ■
