Als je dit liedje een paar keer achtereen beluistert kom je in de stemming voor de rest van de plaat. Zachtheid die alles met tijd heeft te maken, met aandacht, met vertraging. Als je meebeweegt op het lange – wat is lang? – instrumentale intro, komt de zang bij je binnen als een wijze gast, als iemand die ondanks een gebutste ziel nog rechtop door het leven gaat. Neil Young kan dat, Will Oldham kan dat en het Utrechtse Classic Water kan het dus ook. ■
