Parktheater Eindhoven - 7 december 2024: Het leven is lijden, wie kan dat gevoel ontkennen? Het leven is lijden en de verlossing is de welkome dood. Jullie, jullie muziekliefhebbers, zijn bevoordeeld als je de woorden van Schopenhauer zo mag interpreteren. Er is volgens hem een manier om aan dat lijden te ontsnappen al is dat slechts voor het moment. Voor wie niet bekend is met zijn gedachtegoed kan ik kort samenvatten dat het leven lijden is doordat wij mensen gedreven worden door de wil, het verlangen naar iets, de hunkering naar meer, de onontkoombare drift. Wanneer we deze verlangens niet kunnen vervullen is dat uiteraard pijnlijk en wanneer onze wil wel bevredigd wordt is dat óf teleurstellend óf slechts van korte duur voor een nieuw willen zich manifesteert. Niet willen is de oplossing om aan het grote lijden te ontkomen. Nu, om dat te bereiken zoals bijvoorbeeld Boeddha lukte, dat is niet velen gegeven. Spirituele verlichting lijkt voor mij in ieder geval niet binnen handbereik. Filosofie en meditatie kunnen ons daar wel dichterbij brengen en muziek is volgens Schopenhauer zeker ook een manier om deze rust te vinden. De rust waarin het lijden even niet ervaren wordt. Muziek is daarbij de hoogste kunstvorm volgens hem. U kent het vast, die heerlijke eenzaamheid waarin je enkel de geluiden van je speaker binnenlaat. De vervoering die dat brengt. De tijdelijke, maar o zo aangename rust. Voor de muziek hoef je deze voorstelling niet te gaan zien, hoewel de noten van Bach bij de openingsscene aangenaam klinken, maar Stefaan van Brabandt laat hier zeker kunst zien die je enerzijds pijnlijk confronteert met de grote vergissing die het leven is en anderzijds je een moment laat ontsnappen aan die hachelijke zaak. Was het echt Bach bij de opening? ■
