Gilla Band

De festival-industrie beleefde voor de serie lockdowns hoogtijdagen en als de ruimte er dit jaar weer is, zal deze groei zich ongetwijfeld hervatten. Naar een festival gaan betekent even helemaal weg uit de dagelijkse beslommeringen. Buiten dat is het een perfecte gelegenheid om nieuwe bands te ontdekken.

Zo liep ik jaren terug met een vriend op de tweede editie van Best Kept Secret richting Stage Two om naar de shoegazers van SlowDive te luisteren. Lopende door het prachtig beboste gedeelte van het festival vingen we geluiden op van een soundcheck uit de tent van Stage Five. De interesse was bij ons beide gewekt en besloten even op nadere inspectie te gaan. Het was nog middag en de tent stond gevuld met een paar handen vol publiek. Volgens het blokkenschema gaan we zo naar Girl Band luisteren. Een tot dan toe voor mij onbekende band uit Dublin. Vanaf de eerste geluiden ben ik geboeid. Girl Band maakt complexe muziek waarin Post-punk en noise rock de boventoon voeren. Tijdens het optreden ontpopte zich het gevoel rond te dwalen in een psychiatrische inrichting. De paniekerig dreigende stem van zanger Dara Kiely varieert van repetitieve woorduitbarstingen tot geschreeuw van een bezetene, waarbij het speeksel op de mondhoeken steeds meer ophoopt. Geen pretje kun je denken. Maar er schuilt schoonheid en geordendheid in deze chaos. De verschillende bandleden hanteren soms ieder hun eigen muzieklijn en spelen met tempowisselingen. Ik raak voor aan het podium in de ban van de hypnotiserende werking die het geheel op mij uitoefent. Bij elk volgend nummer neemt de intensiteit toe. Ik zie het ook om me heen gebeuren. De vriend waarmee ik de tent binnentrad is ook bevangen door de muziek en laat zijn ledematen meevloeien op de klanken. De tent verandert langzaam in een psychiatrische kliniek vol vrijwillige patiënten. De een na de ander begint op zijn eigen wijze vorm te geven aan de heersende hysterie. Naast mij staat iemand expressief met zijn handen de op wiskundig berekende slagen van drummer Adam Faulkner uit te beelden. Het hoogtepunt van het optreden wordt bereikt tijdens het nummer met de veelzeggende titel ‘Why They Hide Their Bodies Under My Garage’. Hierin vallen alle aspecten van de hele set samen. Na het zien van deze indrukwekkende voorstelling, doe ik de jaren hierna diverse pogingen de band nogmaals te zien.

De eerste keer gooit de mentale toestand van de zanger roet in het eten. Terwijl we in het knusse zaaltje van ACU in Utrecht arriveren voor het optreden, horen we dat de band heeft af moeten zeggen die avond vanwege de geestelijke gesteldheid van de zanger. Hij blijkt last te hebben van depressies en paniekaanvallen. Gelukkig zijn de jonge gasten van The Homesick uit het Friessche Dokkum bereid om het voorprogramma toch te spelen. De kers op de avond volgt wanneer we daarna besluiten de stad in te gaan. De Popronde is neergestreken in Utrecht en bij Café België staat als eerste Nancy Acid op het menu. Nancy Acid is een Amsterdams tweetal met een lo-fi surf garage sound. De heren lijken onzeker en bewegen zich ongemakkelijk, toch is het een goed en aanstekelijk optreden. Ik verneem hierna weinig meer van deze band, wat zonde is want dit tweetal heeft potentie. Later op de avond zal Iguana Death Cult de kroeg verbouwen tot een dampend punkhol. Beide bands staan deze avond gewoon gelijkvloers in het achterste gedeelte van het café te spelen. Dat is altijd een bijzondere setting, want op een gegeven moment sta ik gewoon naast de zanger zijn microfoonstandaard vast te houden wanneer deze besluit te gaan crowd-surfen. Inmiddels zie ik de paniek in de ogen toeslaan bij het barpersoneel. Het publiek gaat los, de band beklimt de bar en lampen zwieren in de rondte. Ondanks de afwezigheid van Girl Band was dit een geslaagde avond.