Tekst: Edwin Timmers
Foto: Michel Geelen
Onrust als motor voor moois
Productiviteit als bestaansgrond. Elke ideologisch geïndoctrineerde neoliberaal knikt instemmend om zo’n houding. Michel Geelen niet. Hij maakt weliswaar liedjes aan de lopende band, maar: “Het moet geen werk worden, want dan werkt het niet.” Waarom maakt hij muziek, waarom al zo lang en waarom in meer dan vijftien bands?
“Waarom ik al zo lang muziek maak? Ik was vroeger een soort van ADHD’er. De drukte die ik in me had, kon ik met muziek heel goed kanaliseren. Tot mijn achtendertigste ben ik vrijgezel geweest. Altijd was ik bezig met bandjes, muziek en het organiseren van dingen op dat vlak. Dat doe ik nog altijd, maar combineer het nu met mijn vaderschap en mijn relatie. En met werk, dat ik met plezier doe, maar vooral om de boel mee draaiende te houden. In de tuin heb ik een studio-achtige ruimte. Daar breng ik veel tijd in door. Ik ben er zo vertrokken, bezig met nieuwe muziek. Maken en opnemen, vaak in m’n eentje. Ik kan redelijk goed vooruit op drums en gitaar en als zanger. Alles spreekt me aan. Daarom speelde ik vaak in twee bands. Voor de ene schreef ik de liedjes en voor de andere drumde ik of zo.” Even wat namen. In september 2022 doofde het licht in Death Star Discotheque, aanvankelijk een trio, tenslotte een postpunk & punkpopkwartet met bassist. In november 2022 stond hij voor het eerst op de planken met zijn nieuwe band Mono Kids, een punk-noise duo met Michel op gitaar en zang en Roelof achter de drumkit. Roelof drumde ook in Death Star Discotheque, waarvan vier singles en twee ep’s op Spotify staan. Heel smakelijk gitaarwerk van Eugene broeren op vooral de eerste ep. Op bandcamp staat de ep uit 2018 met vier liedjes van Drift Mode, de band die wat betreft stijl de opmaat was voor Death Star Discotheque. Neuzend in zijn audioarchief stuitte Michel op opnames waarvan hij er dertien onder de bandnaam Bambi Chololate FC door het Rotterdamse Harry Records op cassette en bandcamp liet uitbrengen. Outsider music staat er als tag onder. Misschien wel de juiste omschrijving van de muzikale veelvraat (met een goed gevulde platenkast tot zijn beschikking) en heerser over de uitdijende audiowereld die hij voor zichzelf schept. De ‘plaat’ was opgenomen en gemasterd in Studio Schultenbrau. Deze studio staat in Michels tuin in Boxtel, het paleis van zijn rijk. Luister eens naar het heerlijk wrakkig noisende Go Now / Run Now. In 2021 volgde de tweede langspeler op bandcamp. Bambi Chocolate FC bestaat nog en treedt geregeld op als trio. Tot in 2018 trok Michel de kar van The Galactic Lo-Fi Orchestra. Vier platen onder deze prachtnaam. De eerste verscheen in 2011, de vierde, waarvoor hij alle zeventien liedjes zelf schreef, inspeelde en opnam, in 2018. Liedjes is het juiste woord. Flitsen van inspiratie opgeklopt tot popkleinoden, zich daarmee nestelend in het muzikale universum tussen Gruppo Sportivo en Guided by Voices. Ondertussen drumde en zong hij in het fijne Eindhovense Americana-gezelschap Big Lake Tiny en kroop hij kleine podia op als bluespunkende one-manband The Japanese Karaoke Show.
“Suske en Wiske en de emotionele Elvis. Een naam moet bekken. Emotional Elvis ontstond uit liefdesverdriet.” Hij ging het verdriet te lijf met alle scheppingskracht die er in hem stak. Het resultaat was een eclectische reeks songs, die radiomakers en pers triggerden nog voordat ze live uitgevoerd konden worden. In allerijl formeerde hij een band uit het warme bad van muzikanten waarmee hij al in eerdere bands had gespeeld (en waaruit hij nog immer kan putten) en begon daarmee een behoorlijk succesvol avontuur. Bij Giel Beelen en Rob Stenders langs en meer van die dingen. “Ik ben het nooit gaan doen om beroemd te worden. Het is natuurlijk wel leuk, die bandjeswereld. De escape om volwassen te worden. Als je iets creatiefs doet en het staat je tegen, dan wordt het net werk, en dan werkt het niet.” The Way the Morning Broke Was Quite Unusual verscheen in 2003 en de derde plaat, Sounds Like Music, in 2007. Even later was de jeu eraf.
Zijn eerste, naar eigen zeggen, serieuze band na kortstondige prille pogingen met Plastic Passion, Clockwork Orange en United Madness, was Kachuk Whop. Na een live opgenomen plaat, Say Hello, in 1992 en veel optreden met of zonder Heideroosjes was in 1996 de koek op. Hij pakte door met My Sister Susan en verbruikte zijn restenergie als drummer in poppunkband Snowball. Aan deze twee bands kwam een eind omstreeks 2004, toen het avontuur van Emotional Elvis alweer begonnen was. In 2005 trad hij toe tot de ‘gelegenheidsband’ (wat dat ook mag betekenen in de carrière van Michel) Candy in Helsinki. Opnieuw poppunk en ook hiermee het podium op en de studio in. Nog voordat Emotional Elvis gestopt was, roerde hij alweer de trommels in het garage- en surftrash-gezelschap Red Zone Cuba, dat Europa doorkruiste. Red Zone Cuba kreeg een stijlvaste opvolger in de naar een Crampsliedje vernoemde band Goo Goo Muck. Jawel, ook dit trio wierp een cd. In 2008 verscheen een ep van het Cure-achtige A Girl Called M. Dat het Cure-achtig is, kun je horen op bandcamp. Michel is trouw aan zijn invloeden, maar wie is toch dat meisje dat M heet? We vermoedden dat het de vrouw is die een einde maakte aan zijn vrijgezellenbestaan. De liefde hervonden zonder zijn productiviteit te verliezen.
