Tekst: Edwin Timmers
Foto: Teis Albers
No Brains brandt los en Billy is een hit!
“Als je niet nadenkt, dan lukt het.” Zo werkt het bij skaten volgens No Brainsdrummer Kees. Verstand op nul, blik op oneindig. De bandnaam verwijst naar die mindset als je het hem vraagt. Pas brak hij bij het skaten zijn pols. Toen kon hij even niet drummen. Stilzitten en nadenken ligt hem niet. Dat is naar eigen zeggen de reden dat hij een 2 scoorde voor zijn eindexamen wiskunde. Drummen ligt hem beter. Volgens de andere drie bandleden is hij de beste muzikant. “Eigenlijk is hij te goed voor ons,” zegt zanger Rube.
No Brains is een Utrechts garagepunkgezelschap dat je snel in je hart sluit. Is het niet om hun schitterende, vier liedjes rijke debuutsingle op het label van Plato Utrecht, dan is het wel om hun gulzige verwondering en het knetterende plezier waarmee ze hun ervaringen delen. Voorwaarts! Op zeker moment staan ze met drieën om me heen en overladen me met smakelijke anekdotes. Helaas schrijf ik trager dan mijn schaduw. Kees zwijgt, de rust zelve zit hij achter zijn drumkit, zijn schoenloze rechtervoet rustend op de basdrum, nippend aan een flesje bier.
Basisschool, middelbare, rugby, gamen, skaten: ze kennen elkaar in verschillende combinaties al lang en dat is te merken; ze sparen elkaar niet terwijl ze lenig door hun gedeelde vocabulaire roetsjen. Kees en gitarist Step zijn goed thuis in de metal, deels door games, deels door opvoeding. Metal is geen punk. Toch was het Kees die de anderen wees op de Australische garagepunkers met matjes Amyl & The Sniffers. Dit was het startschot voor No Brains. Punk kan iedereen. Dat was volgens Rube de gedachte die ze aan Amyl overhielden. Omdat Bruno en Kees beide drumden en één drummer genoeg is, besloot Bruno te gaan bassen. “Simpel,” zegt Bruno, “Kees is een betere drummer dan ik.” Rube werd zanger omdat hij zich tijdens het gamen van de rest onderscheidde vanwege zijn geschreeuw. Step had nog nooit echt serieus gitaar gespeeld, maar wilde zich daar wel aan wagen. Ze bekwaamde zich in de bijzonder effectieve powerchords en denkt dat ze op de debuutsingle minder prominent hoorbaar is vanwege haar beperkte vaardigheid toen. Zou kunnen, maar waarschijnlijker is dat Bruno de volumeknop op zijn basversterker beter weet te vinden. We zitten in een met geluidsapparatuur volgestouwde ruimte op de eerste verdieping van De Stadstuin, nu één van de Utrechtse vrijplaatsen voor creatievelingen en ooit een kantoorpand van bouwbedrijf Janssen De Jong. Kees tikt af en de wanden trillen mee op Certified Mullet, een ode aan het zelfgekweekte matje. Rube lijkt iets met zijn microfoon recht te zetten te hebben; hij schreeuwt zowat deuken in het ding. Na anderhalve minuut is het gedaan. Kees vindt dat alles harder moet.
Dat punk per se een politiek-activistische lading moet hebben, is een misvatting. Enigszins verbolgen vertelt Step over de keer dat ze op een punkfestival speelden en dat iemand uit het publiek haar vroeg waarom ze daar op het podium stonden, want ze waren toch helemaal geen punk. Dit gegeven houdt de band bezig, het is een hobbeltje waar ze wel overheen komen. Eerder op de avond zei Rube al dat Soccer Sucks misschien wel hun meest politieke liedje is. “Maar ja,” voegde hij er droogjes aan toe, “we mogen nog niet stemmen dus onze muziek hoeft niet politiek te zijn.” Bruno denkt na. “We hebben toch dat liedje met Freddy?” zegt hij. “Die politicus. Ja. Baudet.”
De anderen corrigeren hem schaterlachend. Bruno zit er niet mee. Rube duwt zijn tekstboekje onder mijn neus: “Soccer sucks like Thierry Baudet.” Er zijn genoeg andere dingen die ergerlijk zijn, vindt Step. “Een nieuw liedje, Toxic Boogers, gaat over die irritante harde snotjes in je neus.” Bruno doet alle artwork en komt met de ideeën voor nieuw songmateriaal, vaak een pakkend riffje en wat zoekende woorden. Hiermee gaan ze samen aan de slag. Het oorspronkelijke idee gaat soms volledig op de schop. “Billy was eerst I don’t care,” herinnert Step zich. “Mm ja,” reageert Bruno, “maar I don’t care was wel helemaal anders.” Billy is geen bestaand persoon; samen bliezen ze hem leven in en samen houden ze hem levend. Het liedje Teenage Terrorist verwijst naar Utrechters die met machetes (grote kapmessen) in hun broek rondlopen. Step omschrijft ze treffend als AliExpress versies van Amerikaanse gangsters. Tussen neus en lippen vertelt Bruno dat een platenlabel hen onlangs heeft gemaild met de vraag of ze een LP willen maken. “Da’s twee weken geleden, maar ik heb nog niet gereageerd.” De anderen lachen. “We hebben ook nog niet genoeg materiaal,” zegt Rube.
“Een nieuw liedje, Toxic Boogers, gaat over die irritante harde snotjes in je neus.”
Fotograaf Teis schiet ondertussen de schijf van zijn camera vol. Hij vraagt of de band zelf nog ideeën heeft. Bruno wil het platte dak op zodat Teis hen vanaf de grond kan fotograferen. Via één raam is het dak bereikbaar, maar dan moeten ze op zo’n vijf meter hoogte op hun billen over een betonnen randje schuiven nadat ze het raam uit zijn geklommen. Ik vind het geen goed idee, maar Kees is al vertrokken. Bruno gaat als tweede en Rube als derde. Ik denk dat Step aarzelt bij het raam en zeg tegen haar dat ze het niet moet doen als ze twijfelt. “Nee hoor,” zegt ze, “mijn benen zijn gewoon wat korter.” Ze hijst zich het raam in en hup daar gaat ze. Het zweet staat in mijn handen. Ik keer mijn rug naar het raam. Opeens zijn ze weer terug. Step kruipt achter de piano en speelt een mooie deun. “Hey Step,” roept Rube, “doe ’s effe wat Minecraft-geluiden!” Bruno oefent een boogie-woogie-loopje (boer-daar-ligt-een-kip-int-wa-ter) en vraagt of iemand hem op piano wil begeleiden. Teis doet een verdienstelijke poging en Bruno racet er onbekommerd tegendraads overheen, terwijl Rube me vertelt dat hij en Bruno hun profielwerkstuk aan No Brains’ debuutsingle hebben gewijd met een 8,4 als resultaat. Ze hadden aanvankelijk geen onderwerp, maar wel een single. Kees zit startklaar achter zijn drumstel en Billy, tja, Billy is een hit!
