Tekst: Edwin Timmers
Foto: Teis Albers
Gratis stof voor iedereen
In elke vezel ben je een muziekliefhebber, wezenlijk en dus onophoudelijk hunkerend naar nieuwe oorwormen. Zo tegen je veertigste heb je al duizenden platen beluisterd van misschien wel duizend of meer bands. Als fan kijk je op tegen je muzikale helden. Besluit je vervolgens om met een paar anderen muziek te gaan maken, dan is het lastig je eigen werk ten opzichte van dat van je helden in te schatten. Het oordeel van een derde kan dan heel verrassend uitpakken. In het kort is dit het verhaal van Free Dust. De debuutplaat van dit trio uit de omgeving van Mariahout is net uit op Subroutine Records.
De provincie Noord-Brabant staat vol met herbestemde schuren en stallen. Ruimtes waarin voorheen varkens hun dagen sleten, krijgen een nieuwe functie als drugslab. Of ze worden vertimmerd tot repetitiehok voor bands. Free Dust repeteert hun set in zo’n herbestemde schuur aan de rand van Lieshout. Ze bereiden zich voor op een kleine tour ter promotie van hun debuut. Inge Kies en Niek en Tim Leenders laten hun instrumenten even voor wat die zijn en verwelkomen de Bukbladdelegatie met een verse bak koffie. Niek en Tim zijn broers en Inge en Niek vormen met hun drie kinderen een gezin. Om tot iets moois te komen, hoef je het niet per se ver te zoeken. Het familiaire vinden we ook terug in de bandnaam. Een muziekminnende oom van de broers heet voluit Godefridus en verkort Fridus. Free Dust is een speelse verhaspeling van Fridus.
Niek is radiodiagnostisch laborant in een ziekenhuis, maar dat hoor je niet terug in zijn kunstige gitaarspel, waarvan je ook kunt genieten in de muziek van Nouveau Vélo. Ondanks zijn decennialange ervaring op het instrument, met ruime overschrijding van de 10.000 uren regel, vindt hij het lastig om zichzelf muzikant te noemen. “Artiest ligt me beter.” Nieuw voor hem is de positie van leadzanger, waarover hij nog wat onzeker is, wat mag, maar niet nodig is. In zijn stem resoneert koele beschouwing. Hij klinkt als iemand die uit een maffe droom ontwaakt en daarover, een beetje slaperig nog, met lichte doch oprechte verbazing vertelt. Dezelfde verbazing kan zich bij de luisteraar voordoen bij het horen van de eerste tekstregel ‘There was a horse in the crowd’ van het liedje Horse. Het refreintje heeft de woorden ‘All black’. Gaat het over een depressie? Niek lacht: “Nee hoor. All black paste meteen goed bij het refreintje. De rest van de tekst hebben Tim en ik daar naartoe geschreven.”
Inge studeerde aardwetenschappen en biologie, deed de pabo en is nu docent euritmie op een middelbare school: “Op een gegeven moment dacht ik: ik wil drummen. Na een half jaar drumles wilde ik een band beginnen en Niek ging daarin mee.” Dat was het startsein. Met covers van Shocking Blue, Talking Heads en Patti Smith werkten ze toe naar hun podiumdebuut, een verrassingsoptreden op de bruiloft van Nouveau Vélo’s Rolf Hupkes. Tim haakte aan op bas, een instrument dat hij, wiskundeleraar, naar eigen zeggen beheerst conform de 10.000 uren regel als je die in minuten zou stellen. “Tijdens de eerste drie repetities hebben we twintig nummers of zo gemaakt,” memoreert hij. “Opzetjes. Doordeweeks luisterden we de repetitieopnames ervan terug om er tijdens volgende repetities aan te schaven.” Toen een en ander vorm kreeg stelde hij voor om de liedjes in een studio vast te leggen, gewoon om het vastgelegd te hebben. Twee jaar geleden voegden ze de daad bij het woord. Niek Hofstetter van Subroutine stimuleerde de band om het niet af te raffelen maar serieus aan te pakken. Kennelijk hoorde hij iets dat met wat extra aandacht tot iets moois zou uitbloeien. Afgelopen augustus speelde Free Dust in Vera Groningen. Na afloop kwam Hofstetter naar hen toe om te zeggen dat hij besloten had de debuutplaat uit te brengen. Terecht, want de fris voorthoppende gitaarpop met bezwerende structuren en moody randjes gaat met elke luisterbeurt dieper in je systeem zitten en is daarmee een blijvertje. Free Dust for everyone.
