Tekst: Edwin Timmers
Foto: Mark Olijslagers
Mistflarden
Bukblad 1 had een artikel over Gilla Band waarin Mark O. vertelt over zijn bijna mystieke ervaring bij een live-show van deze in donkerte grossierende band. Misty Fields, het kleine, driedaagse festival met een opvallend fijne neus voor al wat misschien ooit groot gaat worden, wist de band te strikken voor de vrijdagavond. De avond ervoor appte Mark dat hij kaartjes had en op de grote dag zelf reden we vrolijk naar Heusden bij Asten.
Omdat festivals me te goed bevallen, kom ik er zelden. Voor ik het goed en wel besef, heb ik mijn tijd verdaan met ouwehoeren en pinten kantelen en niks meegekregen van wat er op het podium gebeurde. Live-muziek blijkt het beste medicijn tegen een vroegtijdige beneveling. Enige discipline en de sterke programmering hielden me recht. We zagen zes bands, allemaal interessant, doch twee die een onuitwisbare indruk maakten: Night Beats en, jawel, Gilla Band.
Misty Fields is een festival zonder gedoe en dat komt de sfeer ten goede. Geen intimiderende security, wel een nuchter vertrouwen op een goede afloop. Alle mensen achter balies en bars betoonden zich vriendelijk, behulpzaam en spraakzaam. Exemplarisch in deze waren de vrouwen achter de bar van de speciaalbiertent die schonken dat het een lieve lust was. Cabaretiers in de dop. Hier brachten we het laatste uur van de avond door. Daarna praatten en hugden we ons naar de uitgang en vouwden we ons in de auto voor de nacht.
Holiday Ghosts hadden we gemist en daarvoor moesten we ons schamen, want het was goed. 10000 Russes speelde op het bospodium. De bomen drupten na. Logge dance, drijvend op een potige basdrumbeat, vooruit geholpen door elektronica en verwilderd met gitaarspinsels. De gitaar zat helaas een beetje achterin de mix terwijl die juist voorin nodig was. Het publiek trok zich van de dikke druppels niets aan en bewoog het losrakende hoofd tevreden op de bezwerende deining. Talk Show ging los als een mortiergranaat. Publiek ging gelijk mee. Mijn aandacht verslapte gaandeweg vanwege de nog wat onrijpe songs. TV Priest, ook Brits, hebben hun songmateriaal al wat langer op de plank, zo bleek. De mooie donkere stem van de zanger had te lijden onder ’s mans pose, die op zich fraai was, doch dieper contact met het publiek in de weg stond. PVA bracht een onderkoelde spoken word performance tegen een decor van techno. De zangeres praatzingt gelaten haar teleurstelling en spleen. Hun show een vertelling op muziek, een uitzichtloze roadmovie, want gestrand met panne. De podiumpresentatie is sober en dat lijkt iedereen te begrijpen.
Zanger-gitarist Danny Lee Blackwell van Night Beats had het maar druk op het podium. In een voortreffelijke live-opname in de Mojave-woestijn (zie youtube) worden de gitaarpartijen door twee mensen gespeeld; hier in Heusden moest hij die alleen doen. Dat resulteerde in een hyperactieve frontman, die zich doorheen de set niettemin goed staande wist te houden, mede dankzij de steady plukkende en coole bassist en de met pretogen hakkende drummer. Bijzonder gitaarspel van Blackwell: puntig en vinnig; hij houdt de tonen weg van feedback en al te veel sustain, waardoor ze op het randje van loeien staan en boventonen die nog hangen meeklinken in nieuw aangezette tonen. Samen met zijn hyperactieve gestiek pleziert hij zo oor en oog. Sterke nummers ook, die wortelen in degelijk songschrijfwerk van vijftig, zestig jaar geleden. Luister maar eens naar de openingstrack Stuck In The Morning op zijn laatste plaat en waan jezelf in de studio van Phil Spector. Blackwell’s stem heeft het genepene of iele van die van Daniel Romano, maar herbergt meer soul. Zijn stem beweegt mals en doorregen mee op de akkoorden, overstuurt nergens, maar is intens genoeg om de ziel van de luisteraar telkens even aan te raken. Het duurt twee liedjes voordat Blackwell zijn gitaar op zijn Fender Twin heeft afgesteld. Daarna wint hij het publiek met ieder nummer meer voor zich. Van mij had de band gerust een uur door mogen spelen, maar zo werkt dat kennelijk niet. Totdat ik ze weer zie, ga ik hun laatste plaat grijsdraaien.
Dan Gilla Band! Let op: wat ik over hun show ga zeggen, kan ergerlijk zijn, pompeuze shit. Het zij zo. Ik zag en hoorde iets, dat ik nooit eerder zag en hoorde. Na afloop was ik met stomheid geslagen. Wilde ik praten, dan rolden er louter tranen. Vier mannen op het podium. Geregeld meende ik er minstens vijf te horen. Waar kwamen die alles verzengende herrievlekken vandaan? Was het mijn verbeelding die me meer deed ervaren dan wat er werkelijk gebeurde? Ik weet het niet, ik was niet dronken, niet onder invloed van wat dan ook. Ik vroeg het aan Mark, die naast me stond. Hij antwoordde met een duivels glimlachje. Zat hij in het pact dat hier tegen mij gesmeed werd? Misschien. Ik weet het niet. We stonden op een paar meter van het podium, het geluid was overweldigend, niet te hard en in een optimale mix. Ik stak mijn laatste restje rationaliteit in een duiding die ik als een mantra bleef herhalen om hem niet te vergeten. Het gitaarwerk is als action painting, maar dan niet de drippings van Pollock, nee, hele emmers verf in de onbestemde kleuren van Rauschenberg werden de ruimte in gekwakt. Variaties op de soundtrack bij de douchescene in Hitchcocks Psycho. Gilla Band verklankt angst. In dikst aangezette passages leek de zang levend te worden begraven. Het akeligst is dat de band niet zomaar wat doet. Retestrak bewegen ze zich om geijkte songstructuren heen teneinde diep in niet eerder ontdekte regionen van het brein van het publiek te geraken. Hun muziek is doordacht, maar van een andere dan de gangbare orde. Je hebt twee opties: of je bekijkt het van een afstandje, of je gaat erin mee. Ik deed het laatste. Ik stond daar op een paar meter van het podium en feitelijk is dat alles wat ik me ervan herinner. Dit is me nog nooit overkomen. Ik was geen toeschouwer; Gilla Band was in me gekropen, tot in de haarvaten van mijn kleine teen. Gilla Band had bezit van me genomen en ik moest ze uitdrijven. Een exorcisme bij de speciaalbiertent. En nu zit er een gat in mijn geheugen. Tot zover Misty Fields. Volgend jaar weer, dat zijn we aan onszelf verplicht.
