The Covids

Zoek het uit en stik erin! Het enige gunstige effect van de lockdowns is een explosie van bands die woest middelvingerdikke akkoorden hakken op butsend drumwerk. The Covids doen het inclusief flitsmelodietjes. Hun debuutlangspeler Bust To Bits staat op het punt van verschijnen als ze op weg naar Parijs voor een optreden in de punkkelder van een pizzeria even tijd maken voor bukblad. Met z’n negenen in een busje, want de Haarlemse Asbest Boys gaan mee naar de Franse hoofdstad, en naar Aken en Brussel. Een internationaal tourtje zonder QR-code maar met een tray bier dat op het moment van spreken, het middaguur, nog net in het plastic zit.

“We waren altijd al collega’s van elkaar,” antwoordt gitarist Paul op de vraag hoe het komt dat de band klinkt alsof ze al veel langer dan sinds de lockdowns actief is. De bandleden zijn op elkaar ingespeeld en hun liedjes verraden een honger naar doorrijping. Hun debuutplaat is zeker geen eindstation. Ze putten uit de punkrockhistorie, ook dat. Maar goed, de gemiddelde collega slaat niet aan op punkrock. Waarom is dat bij hun wel? “We werkten in een kroeg, The Pacific in Amsterdam. Punkrock, rock ’n roll, soul, funk: daar is altijd goeie muziek. Eigenlijk werkten slechts drie van ons daar, maar Sid, de drummer, was er altijd.” Hij geeft zijn mobieltje door aan Sid. “The Pacific,” zegt ze, “daar is de liefde opgebloeid.” De verbinding wordt verbroken. Even later belt ze terug. “We gingen de grens over.” Ze vertaalt de plaattitel als ‘kapot in stukjes’, gruzelementen dus, of diggelen. Elf liedjes op de plaat, alles eigen werk. De presentatie op 11 maart in de bovenzaal van Paradiso was al een maand tevoren uitverkocht

Ze kennen de Asbest Boys, een van de bands in de recente bandexplosie, uit de scene: “Iedereen speelt in bands. Iedereen heeft een reden om boos te zijn. Maar de scene is niet heel groot hoor en in Haarlem ben je zo met de trein.” Het Amsterdamse Wap Shoo Waprecords heeft de vinger op de scene. “Ze doen eigenlijk alleen maar singles,” zegt Sid, “maar voor onze LP maken ze een uitzondering.” Als ik haar vraag of er 500 of 1000 of zo van worden geperst, antwoordt ze met ‘ja’. Het maakt ook niet uit, haar band trekt als een virale tornado door het land. Aantallen zijn de fetisj van de technocratische bestuurscultus.

Zanger Mehdi krijgt het mobieltje van Sid. Nooit eerder zong hij in een band, maar het was wel zijn droom. Als ik hem vertel dat zijn zangpartij in de coupletten van Gone de zwevende gejaagdheid heeft van Jeffrey Lee Pierce valt hij even stil. Doorheen zijn zwijgen hoor ik geanimeerd gekeuvel in de bus. “Wow!” hervat hij zich. “Dat vind ik echt een heel groot compliment.” The Covids komen uit een bijzonder smakelijke muzikale marinade.